این روزهایِ من

بزرگترین تهدیدِ این روزهایِ مامانِ منم اینه که میگه :" پا میشی میای غذا بخوری یا بیارم تو اتاقت."

یکی از مخوف ترین جاهای دنیا بی شک یک ساعت نشستن روی یونیت دندانپزشکی و زیر دستِ دندانپزشکی ست که نمی دانی بلد است ذهن بخواند یا نه و مخوف تر از آن هجوم افکار مضحکی ست که انگار وقت سرشان قطع بوده، جدای آن دردی که باید با جان و دل قبولش کنی.

نمی دانم کجا خوانده ام، اصلا نمی دانم همچین چیزی را خوانده ام یا نه، فقط می دانم  که اگر مردها، مرد باشند ما زن ها با خیال راحت زن می شویم و زنانگی می کنیم. مردها وقتی آنقدر مرد باشند ما زن ها هی دوست داریم با ناز حرف بزنیم، ناز کردن را یادمان نمی رود، لوس بودن ها را هم با خیال راحت خودمان می شویم و زنانگی می کنیم، به تمام معنا زن می شویم. گاهی اوقات هم درست برعکس، بعضی مرد ها در برخورد با ما زن ها آنقدر ناز و عشوه می آیند که حالمان را رسما بهم میزنند، حتی شده که از تکان دادن ظریف دست ها و راه رفتن با ناز و عشوه هم نگذشته اند و با همه ی این حرکات و حرف هایشان ما را تا مرز جنون کشیده اند  و اینطور مواقع هاست که ما زن ها باید زن بودن را بگذاریم کنار، آستین هایمان را بالا بزنیم، ناز کردن را فراموشش کنیم ،برویم توی جلد سخت بودن. صدایمان را کلفت کنیم و جلویشان در بیایم نه اینکه اثبات کنیم آنها مرد نیستند یا اینکه این اصول های زنانه مال ماست؛ نه. فقط برای راحتی خودمان. اینجاس که می فهمم زن  بودن به جنسیت نیست درست مثل وقتی که مرد بودن به جنسیت نیست  فقط یک چیز می ماند این وسط که ما زن ها، مرد نُما می شویم یا آن مردها، زن نما ؟!

محمد معتمدی توی گوشم داره میخونه، سرمو تکیه دادم به شیشه ی اتوبوس و چشمام بسته اند، هی وسط اون همه حرفای مونده توی مغزم  دارم فکر میکنم اگر منِ چند ماه پیش اینجا نشسته بود محال بود که از کثیفی پنجره گذشته باشه و حاضر شده باشه سرش و تکیه بده، پنجمین ایستگاه هست که سوار میشن،  با سر و صداشون میفهمم دارن میرن حافظیه، چشمامو باز می کنم و نگاشون میکنم ، دخترک لاغر تر بهم لبخند میزنه، تحلیل مغزم که تموم میشه منم لبخند میزنم. دخترک کناری کوله ی دوربینشو جا به جا میکنه و راحت تر میشینه روی صندلیش، با هیجان خیلی زیاد روسریشو مرتب میکنه و رو به دوستش میگه: "یاسی تیپ ام مطمئنی که خوبه؟ دارن از تهران میانا." یاسی هم میگه که خیلی خوبه. و من چشمام میچرخه روی صورت گرد و تپل دخترک و بسته میشن و لبخند میزنم؛ دوست داشتنی هست. سه پایه دوربینش با یه صدای وحشتناک میفته کف اتوبوس، چشمام باز میشن و باید پیاده بشم.

میون همه همه و صدای پسر بچه های هشت، نه ساله؛ وسط دفتر و کتاب های پهن شده روی زمین نشسته بودم و گوش میدادم ، مهدی میخواست پلیس بشه و تفنگ داشته باشه . فرید یه دکتر مثل دکتر ایاز و روی تابلوش بنویسه دکتر فرید. علی شماره یک که به قول فرید همش تشنج میکنه می خواست بشه مهندس؛ علی شماره دو می خواست اسپایدر من بشه ، یه اسپایدر من شجاع، اشکان با اون معلولیت پاهاش می خواست فوتبالیست بشه و استقلالی. حامد دوست داشت خلبان بشه، خلبان هواپیمای جنگی و ابوالفضل می خواست بشه کفترباز! اگرم نشد مثل اکبر آقا مرغ پَر کنی بزنه .

 وقتی شنیدم منتها الیه آرزوی یک پسربچه 9 ساله اینه که بشه کفتر باز یا فوق فوقش مرغ پر کنی بزنه نمی دونستم باید خوشحال باشم یا  دلگیر. خوشحال از اینکه کفترباز بودن وسط اون همه دکتر و مهندس و خلبان و پلیس شدن برای یه پسربچه 9 ساله  به اندازه کافیه متفاوته و با اون استعدادی که ابوالفضل داره ممکنه یه نابغه محسوب بشه و دلگیرم  از دو تا  کمتر از آدم که اسم پدر و مادر رو یدک میکشن و با خودخواهی خودشون یه آدمو بدخت کرده اند و الان هیچ معلوم نیست کجا هستند  و بیشتر از همه از اون بالایی دلگیرم که هنور ناامید نشده و تمومش نمیکنه.

اگر یک روزی خدا می آمد و می گفت : " خدا بشو" بهش می گفتم " بنده ام ، نمی دونی چقدر کیف داره این بالا بنشینی و آدم ها رو کنار هم بچینی."

یکی از هزار تا اگر خدا بودم هایم .

+ داری به چی فکر می کنی؟

- به کسی که این ماشین و طراحی کرده

+ چشه مگه؟

_ می دونی شبیه چیه؟ یه آدم دراز و تصور کن که شلوار سفید پوشیده بعد پاچه های شلوارشو زده بالا، بالاتر از زانو هاش؛ داره راه می ره. خیلی شبیه این ماشینه هست .

+ دیوونه ای بخدا

- . . .

+ امسال پاییز داره زود میره (جمله ی خبری)

آخرین باری که اینقدر ی خسته بودم را یادم نمیاد، خسته جسمی و راضی از تمام کارایی که کردم ، یه خستگیِ خیلی خوب. درد ریشه های موهاتونو تا حالا حس کردید وقتی که کش موهاتونو باز میکنید، چه حس دردناکِ خوبیه، دقیقا همینجوریه، از یک طرف دیگه نمیدونم چطور مغزمو خاموش کنم و بخوابم، و حتما این اولین شب از این چند ساله اخیره  که دوست دارم فردا و البته فردا ها برسند تا من زودتر به کارام برسم .

+ یه پسر همسایه داریم جدیدا هرموقع می بینه منو، میگه خسته نباشید حالا میخواد هفت صبح باشه، میخواد 10 صبح باشه، میخواد 12 ظهر باشه یا حتی 12 شب.