این روزهایِ من

من ، یک آدم معمولی ام!

" دارن از تهران میان "

محمد معتمدی توی گوشم داره میخونه، سرمو تکیه دادم به شیشه ی اتوبوس و چشمام بسته اند، هی وسط اون همه حرفای مونده توی مغزم  دارم فکر میکنم اگر منِ چند ماه پیش اینجا نشسته بود محال بود که از کثیفی پنجره گذشته باشه و حاضر شده باشه سرش و تکیه بده، پنجمین ایستگاه هست که سوار میشن،  با سر و صداشون میفهمم دارن میرن حافظیه، چشمامو باز می کنم و نگاشون میکنم ، دخترک لاغر تر بهم لبخند میزنه، تحلیل مغزم که تموم میشه منم لبخند میزنم. دخترک کناری کوله ی دوربینشو جا به جا میکنه و راحت تر میشینه روی صندلیش، با هیجان خیلی زیاد روسریشو مرتب میکنه و رو به دوستش میگه: "یاسی تیپ ام مطمئنی که خوبه؟ دارن از تهران میانا." یاسی هم میگه که خیلی خوبه. و من چشمام میچرخه روی صورت گرد و تپل دخترک و بسته میشن و لبخند میزنم؛ دوست داشتنی هست. سه پایه دوربینش با یه صدای وحشتناک میفته کف اتوبوس، چشمام باز میشن و باید پیاده بشم.

۰ نظر ۵ + ۰ -

" کاش یکی حرف زدن یادم بدهد! "

بافت ِ زرکشی اش را توی دامن پِلیسه مشکی رنگی اش سفت کرده بود، پالتوی خاکستری و جوراب های خاکستری ای داشت. موهایش بلند بود، تا کمرش می ریخت؛ گیره سر زرشکی رنگی توی موهایش بود. دو تا چشم مشکی غمگین توی صورت گردِ سفیدش بیداد می کرد. قد اش تا کمر مادر تقریبا قد کوتاهش می رسید. توی ایستگاه پوستچی سوار شدند. پنج دقیقه ای که گذشت، مادرش گفت : "چند بار بهت بگم خجالت نکش، سرتو بالا بگیر و حرفاتو بزن، هرچی بهت میگم اول تو باید سلام کنی انگار هیچی، نکنه یادت میره؟ سکوت میشه بین مادر و دختر ، مادر دوباره سرشو از پنجره می گیره و میگه : توی مدرسه باید حرفاتو به خانمتون بگی، یاسمن خانم هیچکس یه دختر خجالتی رو دوست نداره؛ کافیه ببینم دوباره اینجوری خجالت می کشی . " دوباره سکوت می شود؛ کوله ام را روی شانه هایم سفت می کنم، نگاهی یه یاسمن می اندازم - سرش توی یقه اش است -  پیاده می شوم و بقیه را نمی شنوم؛ تا اسناد پیاده می روم ، یک خیابان به تمام توی سرم می چرخد که " هیچکس یه دختر خجالتی رو دوست نداره."
۲ نظر ۸ + ۰ -