این روزهایِ من

این روزها، بعد از ظهر ها که هوا خنک می شود، که یک باد کم جانی می زند زیر موهایم، که صدایش می کشد توی گوش هایم ،آفتاب کم جان تری که راهش را کشیده و دارد می رود که می زند به چشم هایم؛ دلم می خواهد برگردم به شانزده هفده سال پیش به آن روزها؛که بعد از ظهرهایش هوا خنک می شد که باد کم جانی می زد زیر موهایم که صدایش می پیچید توی گوش هایم، آفتاب کم جانی تری که داشت می رفت می زد به چشم هایم ؛ آن موقع ها که پولی مچاله می کردم توی مشت دست راست م و از توی پیاده روی پر از درخت با آفتاب بین درخت ها که داشت می رفت مسابقه می گذاشتم تا برسم سر خیابان مان بعد با هزار ترس و لرز و ده بار پا پس کشیدن از یک سر خیابان می دویدم به آن سرش، به سوپری آن طرف خیابان که می رسیدم ، بستنی چوبی بر میداشتم ، پول مچاله شده ،خیس عرق دستم را می دادم و بر می گشتم، دوباره با هزار ترس و لرز و ده بار جان کندن از خیابان می گذشتم و سر پیاده رو که می رسیدم نفس راحتی می کشیدم، پوست بستنی را می کندم و آرام آرام بستنی خوران لی لی کنان بر می گشتم خانه. دلم ان موقع ها را می خواهد، همان روزها را می خواهد که بزرگترین دغدغه  و ترسم گذشتن از خیابان بود، دلم هوای خنک آن روزها را می خواهد، باد کم جان آن روزها را ، آفتاب کم جان تر آن روزها را، دلم بهار آن موقع ها را می خواهد؛ دلم همه ی این ها را می خواهد و غوعای تمام نشدنی ای توی سر دارم، توده ای فکری که روز به روز بزرگ و بزرگ تر می شود ، دلم همه ی این ها را می خواهد و سرم مچاله می شود توی دست هایم و سر آخر دستی که روی کاغذ حرکت می کند و چشم هایی که می بیند " دلت، دلت غلط می خواهد. "