پنجشنبه ۱ تیر ۹۶
نشسته آن طرف میز، سرش را بالاتر از صفحه ی لپ تاپش می آورد و زل میزند توی چشم هایم و می گوید: " قیافت غلط اندازه." سرم را بالا می آورم؛ ابروهایم را می دهم بالا و نگاهش می کنم و پوزخند میزنم. ادامه می دهد: "خیلی خودتو قوی نشون می دی، در حالی که یه حجم بزرگی از ضعف رو داری. نمیزاری کسی بفهمه قوی نیستی." یخ میکنم و تمام تنم آوار می شود، شانه هایم می افتند و لبخند میزنم و چیزی نمی گویم ." خودتو پشت همین حرف نزدن هات قایم کردی." نگاهش می کنم و از پشت میز بلند می شوم. دوست دارم سرش داد بکشم .درست زده وسط خال؛ من چیزی به بزرگی قوی نبودن را از عالم و آدم پنهان می کنم.
