این روزهایِ من

توی بیست و چهار ساعت یک روز، دو سه تا یکی دو دقیقه هم هست که نه اسپرت لژدار داری ، نه ضد آفتاب رنگی، نه رنگ لب روشن، نه لباس با مارک فُلان ، نه لباس با مدل فُلان، نه دخترِ فُلانی هستی، نه شغل ات مهم است. خودت هستی با یک تی شرت و شلوار ساده، یک صورت با جای جوش، موهای باز،  یک قدِ صد و شصت و یک سانتی با یک چادری که ده سانت اش برایت بلند است . می شوی خودِ هیچ ات در مقابل یک " همه ". این که خودِ خودت می شوی آرامش دارد. همین که یادت نمی رود هیچ هستی. فکر کن برای آن ده سانت اضافه ی چادرت میخواستی با کفش پاشنه ده سانت سجده کنی، فاجعه می شد. نه؟

تا حالا توجه کرده اید که دهه ی فجر یازده روز است؟ باور ندارید بشمارید. دوازدهم ، سیزدهم، چهاردهم ، پانزدهم ، شانزدهم، هفدهم، هجدهم، نوزدهم، بیستم، بیست و یکم، بیست و دوم.

من داشتم تمام سعی ام را می کردم تا یک برس موی مرغوب پیدا کنم تا به یک هفته نکشیده، نشکند و دخترک کناری ام با همسرش، دوست پسرش یا برادرش نمی دانم چه کاره اش داشت رنگ رژلب انتخاب می کرد. 

" آرش ببین این خوبه؟" آرش که نمی دانم همسرش  بود یا دوست پسرش یا برادرش هم هی می گفت فُلان است و بهمان است. آخر سر هم که حوصله اش تمام شده بود، برگشت و به همسرش ، دوست دخترش یا خواهرش آروم گفت : " عزیزم ، رنگش که مهم نیست، طعم ش مهمه !!! "

و دخترک با لحنی بی نهایت لوس و با چرخش یک طوری چشمانش به طوری خاصی گفت : " اِ، اینجوری نگو."

این طرف تر مغز من داشت می زد توی گوشم که به ادامه ی حرف مردم گوش ندهد تا بتواند حرف هایشان را حلاجی کند. خانم مسن آن طرف تر گفت : "دخترم از این شانه چوبی ها بخر ، برای موهای شما جوونا خوبه. " پول شانه ی چوبی را حساب کردم و آمدم بیرون. پسر که نمی دانم همسرش بود یا دوست پسرش عجیب بوی سرب می داد.

" در فاصله ی دسامبر 2013 تا ژوئن 2014 ، چهار سربازِ فرانسویِ نیروهای صلح بانِ سازمان ملل در آفریقا که قرار بود حافظ امنیت و آرامشِ آوارگان باشند، در ازای غذا و مخصوصا بطری های آب آشامیدنی، چندین پسربچه 9 تا 15 ساله را وادار به اطلاعت از خواسته های جنسیِ خود (اغلب اورال) می کردند. چندماه بعد یکی از ماموران ارشد کمیساریای حقوق بشر در ژنو به نام آنِدرس کومپاس به محض این که از صحت این روایت اطمینان حاصل کرد، دست به افشای این رسوایی زد. سازمان ملل به سرعت از او شکایت کرد و وی تحت بازجویی های طولانی مدت قرار گرفت تا وضعش در مورد اتهامِ افشاگریِ اسرار محرمانه مورد بررسی قرار گیرد. آندرس کومپاس اخیرا تبرئه شد. چند پسربچه بعدها تعریف کردند سربازان فرانسوی دقیقا سراغ بچه هایی می رفتند که والدینشان از پس تامینِ خوراک آنها بر نمی آمدند. بچه ها گفتند درست بعد از ارضای جنسی، اغلب به آنها بطری های آب آشامیدنی و گاهی اوقات غذا داده می شد. سازمان ملل تا ماه ها در این باره سکوت کرد و تنها مشغول فرآیند بازپرسی از آندرس کومپاس بود تا او را به خاطر افشای اسرار مجازات کند."

+ از وقتی این ها را که حامد توکلی از گاردین در فیسبوک اش نوشته بود خواندم فقط دارم به یک چیز فکر میکنم . چرا خدا حوصله اش تمام نمی شود؟ چرا جمع نمی کند ، برمان دارد ببرد؟

" به بابات گفتم بخاری اتاقتو شبا روشن کنه، در اتاقتم شبا برات باز بزاره. قرص آهنتو با پرتقال بخور. صبحا یکم زودتر بیدار شو ، صبحونتو بخور. من نیستم شامتو نذاری آخر شب بخوری که معده ت سنگین بشه نتونی بخوابی. تند نرونیا ، کمربندتو ببندیا. اعلام بارندگی هم کرده ،لباس گرم بپوش.شیر گرم کن بعد بخور. دست به سیاه و سفید هم نزن بابات همه کارا رو انجام میده، بهش گفتم." تا لحظه ای که می خواست سوار اتوبوس بشود همه ی این ها را پشت سر هم گفت، آخرش هم موقعی که صورتم را می بوسید گفت "من نیستم سر چیزای الکی و بی ارزش ناراحت نشیا." ببین این همه محبت را چطور توانسته ام نادیده بگیرم و مبهوت تو شوم. مبهوت تویی که نیستی. که اپسیلون از این محبت ها را سرت نمی شود. این همه کور بودن خاک بر سر می خواهد، نه ؟